Een van de redenen waarom ik wil gaan bloggen is deze aanleiding: ik kreeg voor mijn verjaardag een ballonvaart kado! Heel leuk, maar....ik heb geen hoogtevrees maar een soort van zelfmoordvrees! Tot nu toe ben ik 1 persoon tegengekomen die dit herkende! Als ik over een galerij liep, kreeg ik de neiging om mijn been over de rand te zwiepen en gewoon te gaan springen! Zonder dat ik suïcidaal ben. En de daarbij behorende angst dat ik mezelf niet in de hand heb en het gewoon doe!
Nu is mijn man hypnotherapeut en deze angst staat mij verder niet in de weg...maar nu was toch echt het moment aangebroken om er iets mee te doen.
De avond van tevoren bracht hij mij in trance en liet mij de ervaring van het willen springen helemaal beleven en groot maken om vervolgens een sprongetje te maken naar wanneer ik dit voor het eerst heb gevoeld.
Ik werd ineens een meisje van een jaar of 6,7, spelend op het balkon, ik vond het een fijn gevoel om mijn been door de spijlen naar beneden te laten zakken, tot ik hier genoeg van had. Er stond ook een stoel en ik ben op de stoel geklommen en liet een been over de balustrade zakken, maar ja, toen zat ik gewoon en dat was niet de bedoeling. Ik wilde er weer vanaf en toen ging het mis...
Het volgende moment keek ik naar mijn moeder en besefte ik dat het erg mis was gegaan. De waslijnen waren stuk. Ik ben erdoor heen gevallen en was dood. Ook de momenten van vlak na mijn dood stonden mij helder voor de geest, het was er prachtig! Ik ben niet meer teruggegaan om naar mijn moeder te kijken, of te zien wat er verder op aarde gebeurde, ik had het prima naar mijn zin daar.
Schokkend? Best wel, maar misschien ook wel realistisch, ik was nog erg jong. Daarna deed Jeannot wat oefeningen met mij waardoor ik los kon koppelen wat er gebeurd was en terug kwam in het hier en nu. Tijdens de ballonvaart heb ik geen behoefte gevoelt om er over de rand heen te gaan, dus ik denk dat het wel succesvol geweest is!
groetjes, Astrid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten